Zewnętrzny procesor graficzny to procesor graficzny umieszczony poza obudową komputera. Zewnętrzne procesory graficzne są czasem używane z laptopami. Laptopy mogą mieć znaczną ilość pamięci RAM i wystarczająco wydajną jednostkę centralną (CPU), ale często nie posiadają wydajnego procesora graficznego, a zamiast tego mają mniej wydajny, ale bardziej energooszczędny wbudowany układ graficzny. Pokładowe układy graficzne często nie są wystarczająco mocne, aby odtwarzać najnowsze gry lub inne graficznie intensywne zadania, takie jak edycja wideo.
Procesory wykonywane są zwykle jako układy scalone zamknięte w hermetycznej obudowie, często posiadającej złocone wyprowadzenia (stosowane ze względu na odporność na utlenianie) i w takiej postaci nazywa się je mikroprocesorami – w mowie potocznej pojęcia procesor i mikroprocesor używane są zamiennie. Sercem procesora jest monokryształ krzemu, na który naniesiono techniką fotolitografii szereg warstw półprzewodnikowych, tworzących, w zależności od zastosowania, sieć od kilku tysięcy do kilku miliardów tranzystorów. Jego obwody wykonywane są z metali o dobrym przewodnictwie elektrycznym, takich jak aluminium czy miedź.
Jedną z podstawowych cech procesora jest określona długość (liczba bitów) słowa, na którym wykonuje on podstawowe operacje obliczeniowe. Jeśli przykładowo słowo tworzą 64 bity, to taki procesor określany jest jako 64-bitowy. Innym ważnym parametrem określającym procesor jest szybkość, z jaką wykonuje on rozkazy. Przy danej architekturze procesora, szybkość ta w znacznym stopniu zależy od czasu trwania pojedynczego taktu[1], a więc głównie od częstotliwości jego taktowania.